گفتا: “دیوارهای شب بلند است.” ” تسلّایم بده! ” گفتم: ” چند سبد یاس، پیشکش راهت، مگر چشم‌های گستردهٔ آفتاب را ندیده‌ای؟ ” گفتا: “در کنج خلوتگهِ سایه‌گسترِ تاریک،

“داستان کوتاه در قاب نامه” صابر عزیزم، سلام از به خواب رفتنت دو روز گذشته، اما برای من دو قرن است که نیستی. می‌دانم برمی‌گردی. در این دو روز

“بهار” با صدای کوبیده شدن در حیاط مثلِ اسپند روی آتش از خواب پرید. زن با دیدن جای خالی دخترکَش دو دستی بر سر و صورتش کوبید و فریاد

چند وقتی‌ست کودک درونم، بی‌لالایی شبانه به خواب رفته است. چند وقتی‌ست در کابوس‌های شبانه‌ام، زنی را می‌بینم، آشفته و پریشان‌حال به‌ دنبال خودش می‌گردد. چند وقتی‌ست انعکاس صدایی

این مطلب در تاریخ ۱۴۰۰٫۶٫۷ در روزنامه صبح نو چاپ شده است . حتماً با توجه به سن و شرایطی که دارید برایتان پیش آمده است، که در تنهایی

مَرد در افکارش غرق بود، که به پارک رسید. دست‌ها را تا ته، در جیب‌هایش کرده بود. شانه ها را بالا داده و سرش را مثل کبک در یقهٔ