کمی به ظهرِ دوشنبه مانده بود. دلم اما، مانند عصرهای جمعه بال بال می‌زد و خیلی گرفته بود. پردهٔ اتاقم را کنار زدم. پنجره را باز کردم تا کمی

در مرور خاطرات خیلی دور، وسط کوچه میان همهمه و تشویق دوستانم، روبروی هفت سنگِ نه‌چندان هموار و یک‌دست که رویِ هم چیده شده‌اند ایستاده‌ام. توپ را در دستانم

« سبزِ سبز مثل زمینِ چمن » نمی‌دانم مردمک چشم‌های من یک‌جا بند نمی‌شوند، یا باد است که دارد شاخه‌های درخت‌ِ توی حیاط خانهٔ پدری‌ام را تکان می‌دهد. برگ‌های

  نسیم خنکی که به صورتش می‌زد، حالش را جا می‌آورد. آبی آسمان مثل لاک روی دریاچه افتاده بود. دریاچه از دور، مثل سرابی در کویر او را به

“مهمان‌های ناخوانده” نانِ خشک‌ها و ضایعاتی که از صبح زود جمع کرده بود، را فروخته بود. سنگینیِ تنش از طاقت پاهایش بیشتر بود. دو نان سنگک خریده بود. قرص‌های

این مطلب در تاریخ ۱۴۰۰٫۶٫۱۳ در روزنامه صبح نو چاپ شده است . 《چرا می‌نویسم؟》 «نوشتن، طرز زندگی من و گاه ظاهراً دلیل زندگی من است. اگر می‌خواهید روی