آرتمیس دختری بود دوازده ساله، که همیشه در ذهنش دنبال سرزمین جادویی می‌گشت و دلش می‌خواست قهرمان افسانه‌ای در سرزمینی کنار رود نیل باشد. عصر روز   زمستانی سرد، مدادرنگی‌هایش

  باانداختن هر قرص توی لیوان، آرزوهایش را می‌دید که به سرعت در آب حل می‌شدند. اما چاره‌ای جز قورت دادن آن‌ها نداشت. تیک تاکِ ساعت روی دیوار مثل

اواسط ماهِ اکتبر بود. ابرهای سیاه و پراکنده، پهنای آسمانِ شهرِ لندن را پوشانده بودند. دختر جوانِ بیست‌و‌سه ساله‌ای با بارانیِ قرمز، چکمه‌های مشکی‌ای که تا زانوهایش بود و

از کودکی تا به امروز بازی‌های زیادی را تجربه کرده‌ام. اما باید اعتراف کنم هیچ‌کدامشان را به اندازهٔ “واژه‌بازی” و “جمله‌ورزی” دوست نداشته‌ام. یا اگر بخواهم واضح‌تر بگویم‌؛ نمی‌دانستم

نوشتن آسان نیست. گاهی مغز خون می‌گرید تا شاهکاری خلق شود.   نوشتن، فانوس اندیشه را روشن نگه می‌دارد.   نوشتن نه تنها افکار منفی را از مغز بیرون

امروز روز توست. تویی که هرگاه ابرهای دلتنگی آسمان دلم را فراگرفتند، پناهم شدی. تو می‌چرخیدی و من خالی می‌شدم. خالی از درد، خالی از بغض، خالی از هرچه